Menu
Reisverslag van een van onze reisbegeleiders
Tim Reisbegeleider Latijns-Amerika
Liefde op het eerste gezicht, zo zou je het begin van mijn relatie met Zuid Amerika kunnen omschrijven. Wat ooit begon als het idee om na mijn studie een jaartje door Zuid Amerika te gaan backpacken is inmiddels een beslissend moment gebleken. Zonder het te weten zette ik mijn eerste stappen in wat niet veel later mijn nieuwe “thuis” zou worden. Ontdekkingstochten door fantastische landschappen, gesprekken met handen en voeten met hartelijke mensen, uren lezen over de rijke geschiedenis, de taal, het gevarieerde eten, de muziek, de eindeloze wandelingen en een lange lijst van etcetera's volgden, en allemaal droegen ze hun steentje bij om me te doen besluiten in dit continent te blijven. In de loop der jaren heb ik nu de plek gevonden waar ik mijn passie voor dit continent weer kan inzetten; als de drijfveer tijdens mijn reizen. Ik geniet ervan om mensen de intensiteit van dit continent aan den lijve laten ondervinden en te proberen om hun een beetje van de passie mee te geven die mij er ooit toe heeft doen besluiten om hier te blijven. En als het kan, waarom niet, hun ook een beetje verliefd laten worden op dit onmetelijke continent zoals ik dat ooit werd. De uitgestrekte Patagonische steppe met zijn majestueuze gletsjers, de rijkdom van de geschiedenis van Peru en Bolivia, de uitbundigheid van de Braziliaanse en Colombiaanse natuur, de levendige maar tevens eeuwenoude cultuur van mensen, de koffie, de wijnen, de ceviche en de steaks… de variatie is eindeloos. Zuid Amerika is een onuitputtelijke bron van ervaringen en belevenissen. Met mijn eerste reis heb ik een begin gemaakt met een tip van de sluier op te lichten, maar ook na vele jaren kom ik op elke reis nog op nieuwe plekken, ontmoet ik nieuwe mensen en gloeit het vlammetje van mijn passie voor dit continent nog als nooit tevoren. Zuid Amerika moet je proeven, je moet het gezien hebben, je moet het gevoeld hebben. Kortom, je moet het beleefd hebben. Vamos!
Fietstocht Villarica
Op een dag besloot ik een fietstocht te maken rondom het meer Villarica in het
noorden van Chileens Patagonie. Een uitgestrekt gebied in de Auracanía regio,
met schitterende vergezichten op actieve vulkanen en prachtige meren omringd
door eeuwenoude bossen. Het zou een rondje worden van 70km, prima te doen op
een zonnige, warme dag. Het liep al tegen het eind van de middag en de zon
begon langzaam te zakken. Met nog 10km te gaan en nog een laatste slokje water
in mijn drinkfles, merkte ik dat de onverharde weg waarover ik reed steeds
smaller werd en langzaam in een pad veranderde. Iets later werd ook dit pad
smaller en smaller om uiteindelijk dood te lopen. Geen eten, geen drinken, de
invallende schemering en het vooruitzicht opnieuw bijna 65km terug te moeten
rijden via dezelfde weg… Ik besloot aan te kloppen bij het eerste huisje wat ik
zag en te vragen of ze me konden helpen. Zonder aarzelen ging de voordeur open
en na enige uitleg boden ze me een slaapplek voor de nacht aan. De vrouw des
huizes kookte snel een bord met rijst voor me en zette er een fris glas water
bij. Hun houten huisje had een sobere inrichting en in materiele zin was het
zeker geen rijke familie. Maar op dat moment begon ik in te zien dat deze
mensen een heel andere definitie van rijkdom hanteerden; ze waren gezond, ze
hadden elkaar en ze leefden zonder zorgen, veel meer had je blijkbaar niet
nodig. De gastvriendelijkheid en het vertrouwen waarmee ze mij in hun huis
ontvingen raakten me echt, en het zou beslist niet de laatste keer zijn dat ik
deze hartelijkheid en warmte hier in Zuid Amerika zou ervaren.
Voordat zij en haar man zich terugtrokken om naar bed te gaan sprak haar man me nog
even aan: “Wij moeten vroeg naar bed omdat we morgen om 4.30am weer op het land
gaan werken. Als je morgen weer vertrekt, trek dan de deur maar gewoon achter
je dicht, er is geen sleutel voor de voordeur. Achter je staat een grote accu,
die kun je aanzetten als je nog even een half uurtje radio wilt luisteren voor
je gaat slapen… Welterusten.” Ik bleef sprakeloos en met een brok in mijn keel
nog 10 minuten aan tafel zitten voordat ik ook naar bed ging.
Ik was 23 jaar en nog maar kort daarvoor aangekomen in Zuid Amerika, en hoewel het
op dat moment misschien een kleine anekdote was tijdens mijn eerste stappen in
dit nieuwe continent, illustreert het heel treffend hoe ik me vanaf het eerste
begin in Zuid Amerika gevoeld heb en heeft het een diepe, blijvende indruk op
me gemaakt. Hopelijk kan ik mensen een beetje van dat gevoel laten beleven als
we samen op reis zijn door dit prachtige continent.
